x

x

czwartek, 25 lutego 2016

Zielnikowe przedsięwzięcie


Wstyd, ale w ogóle nie znam się na roślinach. Z kwiatów i drzew rozpoznaję tylko najbardziej popularne gatunki. Tata od dzieciństwa pokazywał, zachęcał, tłumaczył, uczył skomplikowanych nazw (a zna się
na tym nieźle, Mamę podrywał na łacińskie nazwy drzew), ale bez powodzenia - jakbym była odporna
na tę gałąź nauki.

Mimo to raz jeszcze postanowiłam podjąć wyzwanie i rozpocząć edukację... razem z maleństwem.

W tym celu kupiłam prasę do suszenia roślin oraz książkę "Inwentarz drzew". Gdy tylko pojawią się pierwsze pączki, ruszamy z nauką. Może z Anią łatwiej mi pójdzie zgłębianie roślinnych tajemnic.
Może współczesne pomocniki dla dzieci lepiej do mnie trafią.




zakamarki.pl

zakamarki.pl

Na zachętę - kilka historycznych zielników. Ania zbierze kwiaty i włoży je między bibułki prasy.
W katalogowanie i opisywanie pobawię się już sama.


Zielnik węgorzewskiego pastora Georga Andreasa Helwinga, XVIII w., najstarszy zachowany zielnik z roślinami zebranymi na terenie dzisiejszej Polski, blog.polona.pl 

Albrecht Dürer, Das große Rasenstück, akwarela z 1503 roku, Galeria Albertina, Wiedeń.

Rycina austriackiego malarza Antona Hartingera w zielniku botanisty Karla Wilhelma von Dalla Torre, Wiedeń, 1882 r.


czwartek, 18 lutego 2016

Trochę historii

Ostatnio Karol zgłębia historię swojej rodziny: siedzi w genealogii, herbarzach, starych aktach kościelnych i księgach. Jego prababcia pochodziła z Osiecka, przez który co tydzień przejeżdżamy
w drodze na działkę. I tak, badając losy tej części rodziny, a przy okazji również mapy miejscowości,
w której prababcia się urodziła, trochę z rozpędu zaczął szukać starych map Życzyna.
I znalazł - z 1850 roku. Tam, gdzie dziś stoi ponad setka domów letniskowych, a Komory otaczają rozległe pola, w połowie XIX wieku był gęsty las. Zaś w okolicach Podebłocia rozciągały się nieprzebyte bagna. I tylko Okrzejka od wieków płynie niezmiennym rytmem.

Okolice Życzyna, 1850 r., www.polski.mapywig.org



niedziela, 14 lutego 2016

Przywiezione z podróży

Wyrwałam się w ciepłe kraje. Co prawda służbowo, ale miałam na tyle wolnego czasu, by podpatrzeć, jak mieszkają inni. I nie wiem, czy to kwestia dobrego smaku, czy tego, że w południowym słońcu wszystko wygląda atrakcyjniej, ale nawet stare, podupadające domy są nad Morzem Śródziemnym warte uwagi. Odrapane furtki, drzwi, z których odłazi farba, ledwo trzymające się na zawiasach okiennice, mimo swej słabej kondycji, zachęcają, by zajrzeć, co kryje się za nimi. Najczęściej cały urok tkwi w detalu: tu zwisa z parapetu pęk cebuli, tam suszona lawenda; ktoś z braku miejsca doniczkę z pelargonią przymocował do wewnętrznej strony okiennicy; przy drzwiach jakby od niechcenia upiął fantazyjnie lnianą tkaninę; dorzucił jeszcze zabytkową kołatkę i ceramiczny numerek. Tak niewiele, a cieszy oko.

Kunsztownie dopracowany detal i bugenwilla - połowa sukcesu.

W słońcu Południa nawet odrapana furtka wygląda uroczo, pixaby.com

Zwykły murek, zwykła donica, zwykły kot... a tyle mają w sobie wdzięku.

Gdy jest mało miejsca, można wykorzystać okiennice. Praktycznie i ładnie, fot. Ales Komovec

Nie trzeba dużo, by nieatrakcyjne okno nabrało charakteru.

Doniczki nie tylko na parapecie, trekearth.com


Bez koloru nie byłoby takiego efektu, decor4all.com


Tylko na Południu potrafią z niczego zrobić dzieło sztuki, photocory.com

Chciałabym wierzyć, że kiedyś również nasze mazowieckie wsie będą wyglądały tak urokliwie. Tymczasem przywiozłam z podróży mały suwenir - ceramiczne numerki - z nadzieją, że choć trochę odmienią nasz działkowy krajobraz. Może nie do końca pasują do drewnianego mazowieckiego domu, może nie sprawdzą się tak jak na bielonej ścianie śródziemnomorskiego domostwa, ale z pewnością poprawią humor w czas chłodnego północnego lata.


Pamiątka z Lazurowego Wybrzeża - ceramiczne numerki z gałązką lawendy zastąpią stare toskańskie,
które popękały podczas tegorocznych mrozów. 

wtorek, 2 lutego 2016

Spóźnieni

Tak to jest, jak się odkłada wycieczki. Gdy nareszcie pojechaliśmy na działkę, zamiast ośnieżonych pól, przywitała nas wiosna. I tylko powalone suche drzewo, które od lat straszyło na górce, może świadczyć
o tym, że jeszcze półtora tygodnia temu szalała tu śnieżyca.

Widok na Okrzejkę z górnego tarasu.

Na "plaży".

Droga do wsi.
Nostalgicznie w samo południe.