x

x

niedziela, 24 kwietnia 2016

Małe jest piękne

I my narzekamy, że mamy ciasny domek....

fot. countryliving.com

fot. sleepingbeauty0.blogspot.com 
fot. countryliving.com

fot. countryliving.com 
fot. countryliving.com

fot. countryliving.com

fot. countryliving.com

fot. ojairoad.com

fot. countryliving.com

fot. countryliving.com
Ale nie sztuka mieć przepastną willę. Sztuką jest z niczego zrobić małe dzieło sztuki.

Co mnie uderza najbardziej, to... schludność i porządek. Te brytyjskie, hiszpańskie i amerykańskie chatki, budki, bungalowy są tak dopracowane w szczegółach, tak dopieszczone pod każdym względem,
że zdawałoby się zostały przeniesione z bajki o krasnoludkach. I choć niewielkie, wyglądają jak milion dolarów.

Szkoda, że w naszej okolicy tylko niektórzy potrafią tak zadbać o letniaki. Nie każdego stać
na luksusowe siedlisko, ale każdego powinno być stać na to, by przybić deskę, która od dekady wisi
u frontu, umyć okna, zamieść wejście, podlać zwiędnięte kwiaty, raz na jakiś czas odmalować płot.
To tak niewiele, a tak bardzo zmieniłoby krajobraz.

niedziela, 17 kwietnia 2016

Co ma rzepa do ogniska

Grunt to się dogadać. Rozmawiamy w piątek na czacie:
- Kupiłem świeże warzywka - chwali się Karol. - Tylko jakbyś mogła jeszcze rzepę kupić,
bo zapomniałem.
- Rzepę? Po co ci rzepa? - dziwię się.
- Na rozpałkę :P - odpowiada Karol i właściwie nie dziwię się jego ironii, bo jak inaczej odpowiedzieć na głupie pytanie? No przecież wiadomo, że rzepa jest do jedzenia, nie?
- Ok, poszukam - kapituluję.
Po godzinie.
- Nie ma rzepy - oświadczam.
- Jak to nie ma rzepy??? - dziwi się Karol.
- No nie ma, bo chyba jeszcze nie ta pora. Jest papryka, pomidory, cukinia, kalarepa...
Może kalarepę wolisz?
- O matko! Rzepa - gazeta!!! Rzeczpospolita.

Komedię pomyłek można wytłumaczyć tym, że o Rzepie Karol wspomniał tuż po informacji o warzywach. Że nie używa interpunkcji oraz wielkich i małych liter. Że w ogóle nie pamiętam, kiedy ostatni raz czytał
tę gazetę. Albo że trafił na mało rozgarniętego rozmówcę (łagodnie mówiąc). Koleżanka skwitowała to bardziej dyplomatycznie:
- To najlepszy dowód na to, o czym myślą kobiety, a o czym mężczyźni, jadąc na działkę. Ty zachodzisz w głowę, jak tu nakarmić rodzinę. On, jak rozpalić ognisko vel grill :D I tak to się toczy od tysiącleci...

PS. A swoją drogą gazeta faktycznie przydała się na rozpałkę, bo po wymianie okien (ledwo zaczęliśmy sezon, robota wre) wszędzie walały się mniejsze i większe deseczki, ścinki, wióry. Sezon ruszył z kopyta.

pixaby.com

Nasze ognisko na "plaży". Pierwsze palenie tego sezonu już się odbyło.





poniedziałek, 11 kwietnia 2016

Dom pod kogutem

Troszcząc się o edukację młodego pokolenia, pojechaliśmy do zaprzyjaźnionego gospodarstwa,
by pokazać Ani... kurczaczki. I, szczerze mówiąc, nie wiadomo, kto miał z tego większą frajdę:
ona czy my. Powróciły dawne wspomnienia (miałam trzy lata, gdy pojechałam z babcią do jej siostry
na wieś; deszczowy sierpniowy wieczór, półmrok starej kuchni i miska pełna puchatych, żółtych piskląt grzejących się w świetle lampy to moje pierwsze skojarzenia z Motyczem). Powróciły zapomniane zapachy i dźwięki (Tata: - Kiedy kura zagdakała, lecieliśmy na wyścigi, kto pierwszy dopadnie jajko
na kogel mogel). Patrzyliśmy jak urzeczeni na trzęsące się z zimna tygodniowe kurczaki
(dla zainteresowanych: na rynku po 3,50 zł za sztukę), gdy nagle mała wypatrzyła w najdalszym zakątku gospodarstwa... huśtawkę. Współczesna rozrywka wygrała z naturą.






Niemniej kurczaki, kury i koguty musiały na niej wywrzeć wrażenie, bo całą drogę w samochodzie
o nich opowiadała, a gdy przyjechaliśmy na działkę, krzyknęła: O, kogut na furtce!

I wtedy uświadomiliśmy sobie, że nasz dom mógłby się właściwie nazywać domem pod kogutem,
bo niechcący na przestrzeni lat pojawiło się w nim kilka kogucich akcentów.

Zaczęło się niewinnie - od porcelanowego koguta na dachu, którego przywiózł wujek-kapitan
z któregoś rejsu. A potem potoczyło się już samo....

Kołatka kupiona na targu w Kazimierzu. Że z kogutem - to niechcący. Ta akurat była najładniejsza.
Termometr podarowany Mamie na urodziny. Odlew koguta był lepiej wykonany niż odlew wróbelka,
którego też brałam pod uwagę.
Łowicka wycinanka - z fresków załączonych w czasopiśmie wnętrzarskim Weranda.
Worek na foliowe torebki.
Ten kafelek przyjechał z Toskanii. Leżał porzucony na podwórku wynajmowanego przez nas domu.
Długo nie wiedzieliśmy, gdzie go powiesić. Gdy na działce zaroiło się od kogutów, nareszcie znalazł swoje miejsce.



poniedziałek, 4 kwietnia 2016

Otwarcie sezonu

Kilka dni temu opowiadałam koledze, jak wygląda otwieranie działkowego sezonu. - Wiesz, wybieramy się trochę jak cyganie. Ponieważ na zimę wszystko z domku zabieramy, więc na wiosnę musimy to tam z powrotem zawieźć: pakujemy do samochodu pierzyny, poduchy, koce… - tłumaczyłam. - To prawie tak jak drzewiej bywało, gdy na lato przenoszono się do wiejskiej posiadłości - uśmiechnął się kolega. - Tylko gdzie ta “posiadłość”? - zaczęłam się śmiać. 

Ale gdy nazajutrz w piątek ruszaliśmy spod domu w dwa samochody obładowane po dach, miło było wyobrażać sobie, że oto opuszczamy miasto na długie miesiące, by cieszyć się sielskim życiem. W końcu rytm tygodnia nieco się teraz zmieni: codzienne obowiązki, skrócone do czterech dni (piątek właściwie już się nie liczy, bo po południu wyjeżdżamy), zejdą na plan drugi, a wszystkie myśli zaczną krążyć wokół pól,lasów i rzeki.

Przed domem w Warszawie. Nasz samochód...

... i samochód rodziców.
Najgorzej jest pierwszego dnia - kontynuowałam opowieść. - Kiedy nareszcie rozpakujemy samochody, pakunki zalegają cały dom i wylewają się na taras. Chodzimy wąskimi ścieżkami utworzonymi pomiędzy worami z pościelą, torbami z jedzeniem, zabawkami i narzędziami, potykając się o przeróżne drobiazgi i z niecierpliwością wypatrując fachowca, który nareszcie podłączy nam wodę. A na to wszystko co rusz zjawiają się tubylcy, którzy bez pardonu wchodzą w sam środek działkowego tajfunu, więc trzeba porządkowanie przerywać i pogadać: poznać wiejskie plotki, ponegocjować w sprawie pierwszych zleceń, ponarzekać na złe czasy i... wypić za lepsze - wyliczałam. - To też trochę jak dawniej - uparcie trwał przy swoim kolega. - Miło, że ktoś Was wita, zajrzy, zagada. I oboje się uśmiechnęliśmy.

W tym roku wszystko przebiegało po staremu: był ten sam co zawsze rozgardiasz, były powitania, były toasty. I ciepło robiło się człowiekowi na sercu, że nie czuje się obcy, że jest częścią tego miejsca. Dopiero pod koniec dnia poczuliśmy zmęczenie towarzyskimi spotkaniami. Karol przysiadł na progu i westchnął: “Strasznie męczące to otwieranie sezonu… Tyle trzeba wypić!”. 

Eh, ciężki jest los działkowicza, gdy otwiera sezon.