Powrót do przeszłości

Od rana wiało. Aż nagle zrobiło się cicho. Zupełnie jak w tym powiedzeniu o burzy. Wszystko zamarło, stanęło w miejscu. A potem ruszyło z podwójnym impetem. W ułamku sekundy na plażę zwaliło się
kilka grubych gałęzi. Drzewa chwiały się na prawo i lewo, smagając liśćmi dach domu. No i jak zwykle
w takich sytuacjach na wsi - wysiadł prąd. To było w piątek. Gdy wyjeżdżaliśmy do Warszawy
w niedzielę popołudniu, cały powiat nadal odcięty był od cywilizacji.

Sąsiedzi szybko pouciekali do stolicy. Nas ratowało to, że mamy kuchenkę na gaz. I że zawsze trzymamy w portfelu jakąś gotówkę. Ale po wodę trzeba było chodzić do rzeki. Kilka razy dziennie powtarzało się męczące ćwiczenie: góra, dół, góra, dół. Do picia zużyliśmy chyba zgrzewkę mineralnej, jeśli nie więcej. Naczynia zmywałam jak na harcerskich obozach - piaskiem.

Jednak wytrwaliśmy na straży. Znajomi śmieją się, że nie ma na świecie bardziej niestrudzonych działkowiczów.

A nam tymczasem było w to graj. Bez sąsiadów, w totalnej głuszy, z dala od wszelkich informacji. Wieczorami siedzieliśmy przy świecach i czuliśmy się jak w XIX wieku gdzieś na rubieżach Rzeczpospolitej.

A jak potem doceniliśmy dobrodziejstwa cywilizacji! Z jednej strony uświadomiliśmy sobie, że stajemy się bezradni, gdy ich zabraknie. Z drugiej, że dopiero wtedy jest czas, by zwolnić i pomyśleć.

Gdy leje, na świecie robi się szaro.

O dach waliły zimne kulki gradu.

Powalona topola przy tamie zerwała linię wysokiego napięcia.

Zestaw obowiązkowy w każdym siedlisku.

fot. elle.pl